Dyshimi, armik i nje mardhenieje, po besimi i tepruar?

Te dyja mund te jene dhe njekohesisht nuk mund te jene.E para,dyshimi nuk eshte i mire nese e kemi vazhdimisht dhe nuk mund te kemi çofte asnje fakte per ate qe dryshojme.Ne kete raste vije deri tek demtimi i vetes,moskoncentrimi per te bere gjera tjera dhe per nje momente edhe shkaterrimi i nje lidhjeje.E mira e dyshimit eshte ne disa raste,qe na ben te kuptojme se nuk duhet besuar verberisht askujt per asgje.Me arsyetimit se jemi njerez,nga mishi,gjaku dhe ndjenjat.Prandaj edhe çdo njeri njehere,per nje momente mund te genjejme,mund te tradhetojme,mund te gabojme etj etj.
E dyta,besimi i tepruar eshte i mire per nje kohe ne nje lidhje,ne njefare menyre une e quaje "teste".Pas kesaje kohe,vijme ne nje perfundim se personi ne fjale e meriton besimin tone ose jo.Perveç ne kete raste,ndryshe besimi i tepruar eshte i papranuheshem per mua.Nuk i besoj askujt aq teper,sa te verbohem,dhe njekohesisht nuk e marre per njeri,ate person qe me beson ne kete menyre.
Nje lidhje qe te jete e mire dhe te funksionoj mire,nuk mjafton vetem ti permbushim ato frazat e zakonshme-sinçeriteti,besnikeria etj, por duhet te kete edhe pak mister dhe indiference.
Mendimi im.

te besosh esht mir po tmos besosh esht akoma me mir dyshimi esht armik por edhe mosmarrveshjet apo mungesa tolarances xhelozia tepruar ben qe marrdhenia mos tzgjas aq shum nga sduhet